Rozdział 7: Kochałam cię, całą sobą

Nie mam pojęcia co sądzić o tym rozdziale... Więc liczę na Waszą szczerą opinię. Potrzebuję jej. Co u Was słychać? x

Pokój do którego weszłam zaraz za Harrym był średnich rozmiarów. Na jego środku stały dwa pojedyncze łóżka, złączone ze sobą. Obok każdego mały stoliczek i telefon  razem z lampką. Ściany zostały wyłożone żółtą tapetą która nijak współgrała z obrazami na niej powieszonymi.  W rogu stał obskurny fotel, a po lewej stronie mieliśmy małą kuchnie.

To miejsce przyprawiało mnie o dreszcze, a jedyną otuchę dodawało mi wyjście na balkon. Harry położył nasze dwie torby pod ścianą i od razu zajął się rozłączaniem łóżek i odsuwaniem ich na dwa skraje pokoju. Nie przeszkadzało mi to, a wręcz przeciwnie; mogłam uniknąć żenujących sytuacji. Jednak coś ukłuło mnie w sercu, kiedy on w ciszy budował między nami jeszcze większy mur. Cóż… Co się dziwić, skoro to ja postawiłam tą pierwszą cegiełkę.

Dostrzegłam drzwiczki, które prowadziły do małej łazienki. Podeszłam do torby, wyjmując z niej kosmetyczkę i dresy. Czułam się zmorzona podróżą i chciałam po prostu usnąć.

– Idę do łazienki. – powiedziałam, sama nie wiem czemu, a Harry nie zareagował.

Z westchnięciem zamknęłam się w małym, białym pomieszczeniu. Załatwiłam swoje potrzeby, przebierając spodnie na dresy i zostając w zwykłej, białej koszulce na ramiączkach.

Kiedy wyszłam, Harry leżał na łóżku po lewej stronie, wgapiając się w ekran swojej komórki. W ciszy położyłam się na drugim, wchodząc pod pierzynę i również zajęłam się swoją komórką. Wysłałam wiadomość do Tony’ego, że jestem bezpieczna i z zapytaniem co u niego.

– Powinnaś iść spać. – usłyszałam pomruk, na który zadrżałam. – Jutro wyjeżdżamy wcześnie, a ja nie mam zamiaru męczyć się z twoją zaspaną stroną.

Przełknęłam ślinę i posłusznie, niczym dziecko zablokowałam telefon, układając się wygodnie.

Nie ważne w jakiej pozycji się ułożyłam, nie mogłam usnąć. Moje myśli krążyły wokół Harry’ego i tego, jak bardzo czułam się przestraszona i odizolowana. Co chwila sprawdzałam godzinę na telefonie, dyskretnie, by Styles niczego nie zauważył. Kiedy wybiła druga w nocy zaczęłam się irytować. Usłyszałam skrzypienie drzwi balkonowych, co oznaczało, że Harry musiał wyjść na zewnątrz.

Usiadłam na łóżku, przeczesując dłonią włosy. Miałam mętlik w głowie. Wpatrywałam się w sylwetkę chłopaka, który usiadł na balkonie i najwyraźniej palił papierosa.

Ostrożnie wstałam i na palcach ruszyłam w jego stronę, a już po chwili siedziałam obok niego. Na zewnątrz było ciemno, a jedyną poświatę dawał nam księżyc. Harry poruszył się jednak na mnie nie spojrzał. Nasze ramiona stykały się lekko, a ja przeraziłam się, kiedy poczułam… ulgę.

Siedzieliśmy w ciszy. Ja wpatrywałam się w niebo, a on palił papierosa, z zamkniętymi oczami.

– Żałuję. – szepnęłam i z niewiadomych powodów, poczułam jak oczy pieką mnie od wzbierających łez. – Żałuję, że nie mogliśmy mieć tego, czego chcieliśmy.

Harry milczał, jednak jego dłoń z papierosem zatrzymała się w pół drogi do ust.

– Mogliśmy. – mruknął, otwierając oczy. – Tylko ty zdecydowałaś inaczej.

– To było dla mnie ciężkie. – zacisnęłam pięści. – I dla ciebie również.

Harry wyrzucił papierosa za barierkę i gwałtownie chwycił mnie za ramiona, praktycznie przygniatając mnie swoim ciężarem. Nasz twarze dzieliło kilka centymetrów, a mój oddech przyspieszył.

– Nie rozumiem, do kurwy nędzy o co ci chodzi. – warknął, potrząsając mną. – Po co to rozgrzebujesz?!

Nie odpowiedziałam od razu. Sama zadałam sobie to pytanie w głowie i zaczęłam skanować wszystkie możliwe odpowiedzi. Kochałam go i nadal kocham, bo miłości człowiek nie jest w stanie się pozbyć. Problem w tym, że on miał racje, to ja zaprzepaściłam to co mogliśmy mieć i teraz, nie oczekuje, że nasze życie zmieni się w bajkę. To co było już nie wróci. Jednak to nie zmienia jednego faktu.

– Tęskniłam za tobą. – mój głos lekko załamał się. – Jak jeszcze nigdy za nikim.

Harry wpatrywał się w moje oczy przez kilka sekund, po czym odepchnął mnie lekko. Wstałam, zakrywając usta dłonią i skryłam się w pokoju. Pierwsza łza bezsilności spłynęła po moim policzku.

– Skoro tak bardzo tęskniłaś, to czemu nie wróciłaś?! – warknął za mną, a ja podskoczyłam.

Odwróciłam się na piecie.

– Jak mogłam wrócić?! – prawie krzyknęłam, dając upust emocjom. – Po tym czego się dowiedziałam?!

– Jeśli kochasz kogoś prawdziwie, akceptujesz jego przeszłość. – warknął, a w jego oczach zobaczyłam szok. Nie panował nad tymi słowami.

Mój oddech przyspieszył, a łzy teraz lały się ciurkiem. Byłam wściekła, zmęczona i roztargniona. I nie mogłam winić nikogo prócz siebie.

– Możesz mi wierzyć lub nie, Harry. – pociągnęłam nosem, przecierając oczy. – Ale kochałam cię, całą sobą. Tylko byłam zbyt słaba, żeby poradzić sobie z prawdą.

Harry kopnął drewnianą framugę łóżka i dało się słyszeć pękniecie.

– Zostawiłaś mnie! – krzyknął, po raz kolejny wpadając w  furię. – Zostawiłaś, a obiecałaś, że tego nie zrobisz!

Już po chwili Harry z warknięciami zaczął zrzucać wszystkie obrazy i ozdoby na ziemię. Obserwowałam jak jego złość wybucha, a moje nogi ugięły się pode mną. Oboje nie umieliśmy sobie z tym poradzić.

Harry po kilku minutach uderzania pięściami w ścianę opadł na ziemię. Jego kostki krwawiły, a on sam oddychał ciężko i jakby łkał. Nastała głucha cisza, a ja niepewnie podeszłam do niego.

– Zostawiłam cię i zraniłam. – szepnęłam, mogąc wreszcie przyznać się na głos to tego co zrobiłam. – Ale zraniłam wtedy też siebie. Myślałam o tobie codziennie, Harry. I nawet jeśli to nie poprawia sytuacji, chcę, żebyś to wiedział.

Nic nie odpowiedział, szarpiąc za swoje włosy. Kiedy moja dłoń dotknęła jego ramienia, Harry gwałtownie wstał i wyszedł z pokoju trzaskając drzwiami.

*

Rankiem o szóstej siedzieliśmy już w aucie. Harry spędził noc poza pokojem, a ja nie spałam ani minuty. Dużo płakałam i oznaki były widoczne w postaci zaczerwienionych oczu. To Ashton obudził mnie i dał pączka wraz z kawą. To był pierwszy dzień kiedy nie  rzucał żadnym żartem. Wiedziałam, po jego spojrzeniu, że słyszał naszą nocną kłótnię z Harrym. Koniec końców jego pokój był za ścianą.

Do tego moje zaczerwienione oczy i wściekły Harry.

Jechaliśmy już dość długo, a ja prawie usnęłam, kiedy auto przyspieszyło. Otworzyłam oczy zdezorientowana i ujrzałam Ashtona, który wyglądał przez boczną szybę, rękę trzymając na czymś w schowku.

– Mamy kłopoty. – warknął Irwin, a ja gwałtownie odwróciłam się.

Za nami jechały dwa czarne wozy, które niemal uderzały o tył naszego auta. W pewnym momencie, mężczyźni siedzący po stronie pasażera wychylili się  i ku mojemu przerażaniu wyciągnęli czarne przedmioty. Zamarłam, kiedy dotarło do mnie, że tymi przedmiotami są pistolety, a oni właśnie celują w nas.

– Padnij! – krzyknął Harry, odwracając się do mnie, by pociągnąć moje ramię. Upadłam do przodu i w tym momencie tylnia szyba rozbiła się na kawałeczki, pod wpływem wystrzelonej kuli.

Napotkałam poważne spojrzenie Harry’ego, który jakby niemo pytał czy wszystko w porządku. Pokiwałam głową z przerażaniem, ledwo łapiąc oddech. Styles skupiał się na drodze, co chwila odwracając się by spojrzeć na mnie lub na gości za nami.

Zamknęłam oczy, usilnie powtarzając w myślach, że to wszystko jest tylko snem. Ashton i Harry krzyczeli coś. Silnik auta warczał. A ja ocknęłam się dopiero, kiedy usłyszałam kolejny strzał i poczułam piekący ból w prawym ramieniu.

Krzyknęłam, czując lepką maź na moich dłoniach. Harry klnąc oddał panowanie nad kierownicą Ashtonowi, sam przesiadając się na tylne siedzenia by chwycić mnie w objęcia.

– Nie panikuj. – powtarzał, kiedy ja zaciskałam żeby z bólu. – To tylko mała kulka.

Zaśmiałam się sarkastycznie, a Harry uśmiechnął się ciepło. Mimo wszystko widziałam przerażenie w jego oczach, kiedy zaciskał dłoń razem z jakąś szmatką do mojej rany.  Ashton wystrzelił kilka razy z pistoletu, którego wyjął ze schowka.

Miałam wrażenie, że zaraz stracę przytomność. Było głośno, a ramię bolało mnie tak, jakby ktoś grzebał mi w nim ostrym narzędziem. Nie mogłam wziąć głębokiego wdechu, łkając i pocąc się. Strach sparaliżował moje ciało, a ja chciałam by ten koszmar się skończył.

– Boję się. – sapnęłam, a Styles przyciągnął mnie bliżej siebie, tak, że teraz leżałam na jego torsie, a on obejmował mnie, wciąż obserwując i zaciskając ranę.

– Wszystko będzie dobrze.