Rozdział 5: Musisz zniknąć

Kolejne opóźnienie w czasie, przepraszam z całego serducha ♥

Rozdział 6 pojawi się za tydzień i koniec kropka, przypilnuję samą siebie. Wy też mnie pilnujcie, haha. Kocham Was i zapraszam na rozdział.

Enjoy xx

Siedzieliśmy w małej kawiarence, która swoim wyglądem przypominała Etnę. Prócz nas nie było tam nikogo, nie wliczając staruszki siedzącej samotnie w kącie i popijającej kawę. Harry proponował, żebyśmy pojechali do jego mieszkania, jednak ja od razu odmówiłam.  Jeśli mieliśmy rozmawiać, musiałam znajdować się w znanym mi miejscu, czułam się wtedy pewniej.

Zamówiliśmy po herbacie, a kiedy kelnerka odeszła od stolika nastała niezręczna cisza. Wgapiałam się w swoje, zaciśnięte na stole, dłonie tupiąc lekko nogą z nerwów. Nie mogłam spojrzeć mu w oczy, po tym co zrobiłam. Całe poczucie winny jakby zaczęło klepać mnie po ramieniu, wołając „Hej, popatrz, nadal tu jestem!”.

– Harry… – zaczęłam głośno, unosząc głowę, a mój głos się załamał. Zagryzłam wargę ponownie skupiając się na swoich dłoniach. – Przepraszam za złożenie obietnicy, której nie mogłam dotrzymać.

Lekko uniosłam głowę, spoglądając na niego. Jego mina nie wyrażała dosłownie niczego. Spodziewałam się wszystkiego, ale nie tego. Patrzył na mnie, jak na zupełnie inną osobę.

– To jest już przeszłość. – mruknął, ledwie otwierając usta. Mogłam wyczuć złość i jad w jego głosie. – Nie ma po co tego rozgrzebywać.

Jego słowa uderzyły we mnie niczym strzała. No tak, przecież on również ruszył dalej. Po co miałby pamiętać o kimś, kto go zostawił i zawiódł go po całej linii? Miał rację, nie ma potrzeby do tego wracać.

– Więc, co chciałeś mi powiedzieć, wtedy w mieszkaniu? – spytałam, mając już odwagę wyprostować się i utrzymywać wzrok na jego twarzy. Wyglądał tak obco. – Mówiłeś, że są rzeczy o których powinnam wiedzieć.

Harry zacisnął pieści, nachylając się nad stołem.

– Nie jesteś bezpieczna Trish. – mówił szybko i cicho. – Niedługo… – zaciął się zbierając słowa. – Może się stać coś okropnego, a ja potrzebuję cię przed tym ochronić.

Patrzyłam w jego oczy , próbując wyczytać czy to przypadkiem nie jest tylko jakiś żart, jednak był poważny. Co to miało znaczyć?

– Dlaczego? – spytałam, a on zmarszczył brwi. – Dlaczego chcesz mnie chronić? Dlaczego ty?

Harry otworzył usta mając zamiar coś powiedzieć, jednak w ostatnim momencie zmienił zdanie.

– Ponieważ to wszystko jest moja wina.

– Co masz przez to na myśli? – spytałam, a po chwili coś do mnie dotarło. – Mówisz o… pudełkach?

Moje serce zaczęło bić szybciej, a ja czułam pulsującą mi krew. O mój boże, wszystko się zgadza. Harry kiwnął lekko głową, a ja wyprostowałam się, ponieważ w tym momencie przyszła kelnerka z naszymi zamówieniami.

– Życzą sobie państwo jeszcze czegoś? – spytała delikatnie.

– Nie. – warknął Harry, na co ta speszyła się i odeszła od stołu. Posłałam jej jeszcze przepraszające spojrzenie, przed ponownym skupieniem się na Harrym.

– Więc odszedłeś od grupy? – spytałam, a on pokręcił głową.

– Nic nie rozumiesz. To nie jest ważne. – uderzył pięścią w stolik. – Musisz stąd zniknąć, jak najszybciej.

Starałam się trzymać nerwy na wodzy, jednak jego słowa mnie przerażały. Byłam jak jeleń na polowaniu. Musiałam umrzeć. Moje dłonie zatrzęsły się lekko, kiedy zaczęłam panikować.

– Jak to zniknąć? – jąkałam, przykładając dłoń do skroni. – Mam tu całe życie, nie mogę…

– W Londynie też miałaś życie i jakoś przyszło ci łatwo, to wszystko zostawić. – warknął na co ja spięłam się automatycznie. – Zabieram cię stąd Trish, jutro w południe.

– Nie możesz… – zaczęłam, jednak on mi przerwał.

– Uwierz mi, mogę. – po tych słowach wstał, kierując się do wyjścia, zostawiając mnie w obłędzie i niewiedzy. Czemu nie mógł mi po prostu wyjaśnić wszystkiego? Czemu zawsze musi utrzymywać pięćdziesiąt procent w tajemnicy?

Jeśli jestem w jego pudełku, to oznacza, że jestem jednocześnie jego słabością.

Spojrzałam przez szybę na nocne życie miasta. Ludzie śpieszyli się wpadając na siebie i żyjąc swoim prostym, normalnym światem. Nie zdawali sobie sprawy, że w kafejce obok siedzę ja, studiująca nastolatka, która właśnie dowiedziała się, że jest na celowniku.

Zadrżałam.

Czy dlatego Harry był taki zły? Bo jest coś co jest jego słabym punktem i siedziało przed nim. Oschłością chciał pokazać, że powód dla którego trafiłam do pudełka już przepadł, stał się przeszłością. Ale to nie jest prawda. Harry jest sam, i znowu nie potrafi poradzić sobie ze swoimi uczuciami. Ale kto tym razem będzie tam dla niego?

*

Siedziałam na łóżku, wpatrując się w otwartą przede mną walizkę. Mięłam ze zdenerwowania rękawy koszulki. Zastanawiałam się co do cholery się dzieje? Harry jasno dał mi do zrozumienia, że przyjedzie po mnie. Wysłał mi wiadomość w której ujął dość zwięźle, że mam spakować się do jednej walizki i czekać na niego przed mieszkaniem w południe.

Tylko, że jak miałam wypełnić jego polecenia, a później pojechać z nim bóg wie gdzie? Oczywiste było, że nie ufałam mu już, tak jak kiedyś. Jednak, chciał mnie chronić.  Ta myśl ostatecznie zachęciła mnie do rozpoczęcia wkładania ubrań do walizki.

Musiałam dobrze to rozplanować. Kilka bluzek, spodni, bielizna. Najgorsze w tym wszystkim było to, że nie wiedziałam co Harry zaplanował. Co jeśli wywiezie mnie gdzieś na północ, gdzie będę marznąć jeśli nie wezmę odpowiednich ubrań?

– Co ty robisz? – moje rozmyślenia przerwał głos Tony’ego.

Kompletnie o nim zapomniałam.

Stał przede mną w spodniach od piżamy i zaspany rozglądał się po pokoju. Spojrzałam na zegarek, dochodziła druga w nocy.

– Tony… – zaczęłam, nie wiedząc do końca jak mam to wszystko ubrać w słowa. – Muszę wyjechać.

– Nie rozumiem. Tak nagle? – podszedł do mnie, kucając obok.

– Mój ojciec jest chory, muszę go odwiedzić. – zagryzłam wargę. Podły kłamca.

Tony przyglądał mi się, a ja już wiedziałam, że domyślił się o kłamstwie.

– Cóż, więc rzeczywiście powinnaś jechać. – pokiwał głową, starając się coś usilnie zrozumieć. Mogłam poznać tą konsternację po mimice jego twarzy. – Kiedy wrócisz?

– Nie wiem. – westchnęłam, wciskając kolejne ubrania do walizki. – Będę dzwonić codziennie, okej?

 Pokiwał głową, a po chwili jego dłoń powędrowała na moją, ściskając ją.

– Trish, jeśli cokolwiek się dzieje… Jeśli ten Harry coś ci zrobił…. – zaczął poważnym, tonem, a ja zamknęłam na chwile oczy.

W tamtej chwili, tak bardzo przypominał mi Blaze’a

Spuściłam wzrok, czując jak nerwy powracają.

– On ci coś zrobił? – spytał, a ja spojrzałam na niego niepewnie. Wyglądał na zmartwionego.

– Co? – spytałam, uśmiechając się krzywo.

– Ten cały Styles – widać było, że Blaze go nie lubi – On ci coś zrobił?

Mogłam wręcz usłyszeć bicie swojego serca. Miałam do wyboru dwie odpowiedzi. Tak lub nie. Wahałam się długą chwilę, zanim nie otworzyłam ust by opowiedzieć.

– Nie, coś ty – zaśmiałam się i miałam nadzieję, że wyglądało to wiarygodnie. – Czemu tak myślisz?

– Nie, coś ty. – przełknęłam ślinę, śmiejąc się lekko. – Wszystko jest w porządku, Tony. Nie martw się o mnie.

Smith westchnął ciężko, wstając z podłogi i kierując się do drzwi.

– Tylko pożegnaj się przed wyjazdem, mała.

– Masz to zagwarantowane. – zaśmiałam się, a on z uśmiechem wyszedł z pokoju.

Miałam wrażenie, że wszystko zaczyna się od nowa. Po raz kolejny Harry wkroczył do mojego życia. Po raz kolejny wywraca je do góry nogami. Po raz kolejny muszę okłamywać najbliższych, żeby ich chronić. Po raz kolejny wszystko dzieje się za szybko. Tylko, jak tym razem to się skończy?